|
Mi Tierra
De mi tierra bella, de mi tierra santa,
oigo ese grito de los tambores
y los timbales al cumbanchar.
Y ese pregón que canta un hermano,
que de su tierra vive lejano
y que el recuerdo le hace llorar,
una canción que vive
entonando de su dolor, de su propio llanto,
y se le escucha penar.
La tierra te duele, la tierra te da
en medio del alma cuando tú no estás.
La tierra te empuja, de raíz y cal.
La tierra suspira si no te ve más.
La tierra donde naciste, no la puedes olvidar.
Porque tiene tus raíces y lo que dejas atrás.
La tierra te duele, la tierra te da
en medio del alma cuando tú no estás.
Siguen los pregones, la melancolía.
Y cada noche junto a la luna
sigue el guajiro* entonando el son**.
Y cada calle que va a mi pueblo,
tiene un quejido, tiene un lamento,
tiene nostalgia como su voz
y esa canción que sigue entonando
corre en la sangre y sigue llegando
con más fuerza al corazón.
La tierra te duele, la tierra te da
en medio del alma cuando tú no estás.
La tierra te empuja de raíz y cal.
La tierra suspira si no te ve más.
Tiene un quejido, tiene un lamento
Nunca la olvido, la llevo en mi sentimiento, ¡si señor!.
Oigo ese grito, vive el recuerdo.
Corre en mi sangre, la llevo por dentro ¡cómo no!
Canto de mi tierra bella y santa,
sufro ese dolor que hay en su alma.
Aunque esté lejos yo la siento, y un día regreso, yo lo sé.
Siguen los pregones, la melancolía.
Y cada noche junto a la luna
sigue el guajiro entonando el son.
Y cada calle que va a mi pueblo,
tiene un quejido, tiene un lamento,
la nostalgia de su voz
la llega con fuerza al corazón
La tierra te duele, la tierra te da
en medio del alma cuando tú no estás.
La tierra te empuja de raíz y cal.
La tierra suspira si no te ve más.
* Guajiro is een Cubaanse boer
** Son is een Cubaanse muziekstijl
|
Mijn thuisland
Van mijn prachtige thuisland, van mijn heilige thuisland,
hoor ik de beat van de trommels
en de drums om te dansen.
En deze uitroep die een broeder zingt,
die ver van zijn thuisland woont,
en dat de herinnering hem doet huilen,
een lied dat leeft
de toon aangevend van haar pijn, van haar eigen verdriet,
en men luistert ernaar met droefenis.
Het land doet je pijn, het land geeft je
het diepst van de ziel als je er niet bent.
Het land dat je voortstuwt, van rijst en kalk.
Het land dat zucht als het je niet meer ziet.
Het land waar je bent geboren, dat kan je niet vergeten.
Want het heeft je wortels en dat wat je daar hebt achtergelaten.
Het land doet je pijn, het land geeft je
het diepst van de ziel als je er niet bent.
Volg de roep, de melancholie.
En elke nacht, samen met de maan,
volgt de Cubaan het ritme van zijn muziek.
En elke weg die naar mijn dorp gaat,
heeft een snik, heeft een klaagzang,
heeft een nostalgie zoals haar stem
en dit lied dat blijft klinken
stroomt door het bloed en blijft komen
met steeds meer kracht naar het hart.
Het land doet je pijn, het land geeft je
het diepst van de ziel als je er niet bent.
Het land dat je voortstuwt, van rijst en kalk.
Het land dat zucht als het je niet meer ziet.
Het heeft een snik, het heeft een klaagzang
Ik vergeet het nooit, ik draag het in mijn hart, ja meneer!
Ik hoor deze roep, ik leef de herinnering
Het stroomt door mijn bloed, ik draag het van binnen, zeker!
Ik zing over mijn prachtige en heilige land,
ik lijd de pijn die er is in haar ziel.
Hoewel het ver is voel ik dat ik op een dag terugkeer, ik weet het.
De roep volgen, de melancholie.
En elke nacht, samen met de maan,
volgt de Cubaan het ritme van zijn muziek.
En elke weg die naar mijn dorp leidt,
heeft een snik, heeft een klaagzang,
de nostalgie van haar stem
komt met kracht binnen in het hart
Het land doet je pijn, het land geeft je
het diepst van de ziel als je er niet bent.
Het land dat je voortstuwt, van rijst en kalk.
Het land dat zucht als het je niet meer ziet.
|
